«Σε μια κοινωνία που έχει καταστρέψει κάθε δυνατή περιπέτεια, η μόνη δυνατή περιπέτεια είναι η καταστροφή της (ίδιας) κοινωνίας».
Το Κεφάλαιο είναι παγκόσμιο, επεκτείνεται σε όλο τον πλανήτη, κι αν κάποτε υπήρχε μια διέξοδος, σήμερα δεν απομένει ούτε η πιο απομακρυσμένη πιθανότητα κάποιας απόπειρας αυτοεξορίας, εκτός απ’ αυτήν της απάθειας και της παραίτησης. Είναι ξεκάθαρο ότι η εξάπλωση του Κεφαλαίου υπερβαίνει μια απλή γεωγραφική υπόθεση ή τη χωρική αντίληψή του· απεναντίας, η γενίκευσή του έρχεται ως δεδομένη, πάνω απ’ όλα, μέσω και της αναπαράστασης και της αναπαραγωγής του σε κάθε πτυχή της «ζωής» ή του περιορισμού (καταναγκασμού) της· σε κάθε σχέση μεταξύ ανθρώπων ή σε κάθε σχέση των ανθρώπων με τον περίγυρό τους και/ή άλλα είδη, το Κεφάλαιο είναι παρόν (καταναλώνεται) ως αιτία και ως αποτέλεσμα, την ίδια στιγμή, με τρόπο ιδεολογικό και/ή υλικό. Το Κεφάλαιο και το κράτος μέσα στη διαδικασία/πρόοδο του πολιτισμού συνιστούν το απαύγασμα και το απόγειο όλων των συστημάτων καταπίεσης, κυριαρχίας και εκμετάλλευσης· εντός αυτών έχουν τελειοποιηθεί, προσαρμοστεί και ενσωματωθεί, και το ιστορικό αδιαχώριστο θέατρο όλων αυτών των μορφών εξουσίας (τάξης, φύλου, φυλής, είδους κ.τ.λ.) δεν ήταν ούτε θα είναι άλλο από την κοινωνία.
Από τις απαρχές του πολιτισμού, δηλαδή απ’ το σχηματισμό των πρώτων κοινωνιών, όταν η βία οργανώθηκε και συστηματοποιήθηκε, πρέπει να ξεκίνησαν οι πρώτες εμπειρίες αντίστασης και ανυποταξίας. Πλάι στην ανάπτυξη της «οικουμενικής/επίσημης» Ιστορίας –που υπηρετεί την εξουσία ως στοιχείο κανονικοποίησης, κοινωνικού και προπαγανδιστικού ελέγχου– υπάρχει μια μνήμη, η Ιστορία που μεγαλώνει (στο βαθμό που εμείς οι ίδιοι το φροντίζουμε αυτό) και που επιχειρείται να φιμωθεί, καθώς είναι μια Ιστορία ζωντανή, της δράσης που δεν είναι ουδέτερη αλλά λειτουργεί ως εργαλείο ανάλυσης και εκμάθησης, που τροφοδοτεί και δίνει κίνητρο σ’ εκείνους που μισούν γιατί βλέπουν/νιώθουν την εγγενή δυναμική της εξουσίας και της εξημέρωσης –την οποία η πρόοδος και η δημοκρατία επιχειρούν να αποκρύψουν–, σ’ εκείνους που αμφισβητούν αυτή την πραγματικότητα και δεν επιβιώνουν στην αδράνεια της εργασίας και της κατανάλωσης, σ’ εκείνους που δεν ανέχονται την καθημερινή βία του συστήματος και αντιλαμβάνονται την εγκυρότητα, αναγκαιότητα, μέχρι και το επείγον μιας απελευθερωτικής βίας ενάντια στην ηγεμονική βία της εξουσίας. Αυτοί οι αντάρτες/αντάρτισσες που επιμένουν να προπαγανδίζουν ιδέες και πρακτικές, οι οποίες αμφισβητούν, αρνούνται και καταστρέφουν αυτή την πραγματικότητα, πάντα ήταν και θα συνεχίσουν να ’ναι επικίνδυνοι/-ες για όσους διαιωνίζουν τις υπάρχουσες συνθήκες διαβίωσης.
Continue reading Λα Πας, Βολιβία: Ανάληψη ευθύνης για εμπρηστική επίθεση ενάντια στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων Imcruz
