We like to consider ourselves as free men and women, one and indivisible, whom cannot be cut in little pieces to be fit in the institutional drawers of the State or the tills of bosses and others owners. But it’s not difficult to realize that this is only one more illusion.
The fact is that we are not able to belong to ourselves. We are possessed by masters through money and time. Our time is divided up in little pieces at the will of politicians, advertisers, cops, judges, social “assistances”, bosses, of medicine, communities and family. All of them combine at a moment or another, consciously or not, to divide us, to set one against the other, to represent us by force, to rob us, to enlist us to go to the army, to analyze us, to threaten us, to buy and sell us, or, more basically, to club us.
The politicians are part of the ones who buy us at the best price to sell us at discount, they are part of the ones who make our eyes moist before they rape the amount of brain time available. They claim to represent our aspirations by dictating them to us, a social gun on the temple. In exchange of a ballot, they promise us oasis in the sandstorms of our existences, in the desert of pretenses and misery that fill our bored lives.
Soon, a new moment for voting, a free-for-all, the absolute hegemony of the ideological carpet salespeople. But who is still stupid enough to sincerely believe in it? Who is still stupid enough to go voting with a pounding heart like when we go to a first date?
Almost nobody; we go voting like others clock in, we go voting like we go to work, we go voting like when we fill out our tax return: in the most absolute boredom or looking down and hating oneself. Some are openly representatives of the bourgeoisie, others claim to represent the poor and the oppressed, but nothing looks more like a representative of the bourgeoisie than a representative of the poor.
No candidate will ever represent our lust for not being represented, none of them could ever represent faithfully two individuals at the same time. No election will ever make us free, will ever give us back our lives. The question is not to vote for whom or for what, the question is why vote?
At the next elections, as for all the others before, we will abstain from voting and we will invite everyone to do the same, not to participate at one’s own slavery. The point is not only to abstain and to desert the ballot boxes but to burn them all and to set fire to this world which debases and degrades us, to take back our lives, our bodies and our dignity, and if intelligence is not enough, force will do the trick.
Revolution.
Let’s attack everything that makes us weak and depossesses us of our own lives.
Let’s liberate ourselves from politics.
Anarchists
Ne votez jamais…
Nous nous plaisons à nous envisager tels des hommes et des femmes libres, entier/es et indivisibles, que l’on ne peut couper en petits bouts pour ranger dans les tiroirs institutionnels de l’Etat ou les tiroirs caisses des patrons et autres propriétaires. Mais il n’est pas difficile de se rendre compte que tout cela n’est qu’une illusion de plus. Le fait est que nous ne parvenons pas à nous appartenir à nous mêmes. Nous sommes possédés par des maîtres, à coup de fric et de temps. Notre temps est morcelé en petits bouts au loisir des politiciens, des publicitaires, des flics, des juges, des « aides » sociales, des patrons, de la médecine, des communautés et des familles. Tous s’allient à un moment ou un autre, de façon consciente ou non, pour nous diviser, nous monter les uns contre les autres, nous représenter de force, nous dépouiller, nous enrégimenter, nous analyser, nous menacer, nous acheter et nous vendre, ou plus basiquement, nous matraquer.
Les politiciens sont de ceux qui nous achètent au meilleur prix pour nous revendre au rabais, ils sont de ceux qui nous humidifient les yeux avant de nous violer le temps de cerveau disponible. Ils prétendent représenter nos aspirations en nous les dictant, un pistolet social sur la tempe. Contre un bulletin de vote, ils nous promettent des oasis dans les tempêtes de sable de nos existences, dans le désert de faux-semblants et de misère qui peuple lamentablement nos vies ennuyées.
Bientôt, une nouvelle échéance électorale, la foire d’empoigne, l’hégémonie absolue des marchands de tapis idéologiques. Mais qui est encore assez con pour y croire sincèrement ? Qui est encore assez con pour aller voter le cœur battant comme on se rend à un premier rendez-vous amoureux ?
A peu prés personne, on va voter comme d’autres vont pointer, on va voter comme on va travailler, on va voter comme on va remplir ses déclarations d’impôt : dans l’ennui le plus total ou en baissant les yeux et en se détestant.
Certains sont ouvertement les représentants de la bourgeoisie, certains autres prétendent représenter les pauvres et les dominés, mais rien ne ressemble plus à un représentant de la bourgeoisie qu’un représentant des pauvres.
Aucun candidat ne représentera jamais notre soif de ne plus être représentés, aucun d’entre eux ne pourra jamais représenter fidèlement deux individus à la fois. Aucune élection ne pourra jamais nous rendre libre, nous rendre nos vies. Voter pour qui ou pour quoi n’est pas la question, la question est pourquoi voter ?
Aux prochaines élections, comme à toutes les autres auparavant, nous nous abstiendrons, et nous inviterons tout un chacun à faire de même, à ne pas participer à son propre esclavage. Seulement, il ne s’agit pas seulement de s’abstenir ou de déserter les urnes, il s’agit de toutes les brûler et de mettre le feu à ce monde qui nous avilit et nous dégrade, de se réapproprier nos vies, nos corps et notre dignité, et si l’intelligence ne suffit pas, la force fera l’affaire.
Révolution.
Attaquons tout ce qui nous rend faibles et nous dépossède de nos propres vies.
Libérons nous de la politique
Des anarchistes.
Non votate mai…
Ci piace considerarci come uomini e donne liberi/e, interi/e ed indivisibili, che non possono essere tagliati in pezzetti per essere messi in buon ordine nei cassetti istituzionali dello Stato o nelle casse di padroni ed altri proprietari. Ma non è difficile rendersi conto che tutto ciò non è altro che un’ulteriore illusione. Il fatto è che non riusciamo più ad appartenere a noi stessi. Sono dei padroni a possederci, a colpi di denaro e di tempo. Il nostro tempo è fatto a pezzi secondo la volontà dei politici, dei pubblicitari, degli sbirri, dei giudici, degli “assistenti” sociali, dei padroni, della medicina, delle comunità e delle famiglie. In modo cosciente o meno, tutti costoro si alleano, ad un certo punto, per dividerci, metterci gli uni contro gli altri, rappresentarci a forza, spogliarci, irreggimentarci, analizzarci, minacciarci, comprarci e venderci, o, più semplicemente, manganellarci.
I politici sono fra quelli che ci comprano al miglior prezzo per poi rivenderci a ribasso, sono fra quelli che ci fanno montare le lacrime agli occhi prima di violentare il tempo disponibile dei nostri cervelli. Pretendono di rappresentare le nostre aspirazioni e ce le impongono, con la pistola sociale puntata alla tempia. In cambio del tagliando di voto, ci promettono oasi nella tempesta di sabbia delle nostre esistenze, nel deserto di miraggi e miseria che popola penosamente le nostre vite annoiate.
Presto, ecco una nuova scadenza elettorale, la fiera dove ci si strappa la merce di mano, l’egemonia assoluta dei mercanti di tappeti ideologici. Ma chi è ancora così coglione da crederci veramente? Chi è ancora così coglione da andare a votare con il cuore che batte, come si va ad un primo appuntamento d’amore?
Praticamente nessuno: si va a votare come altri vanno a timbrare il cartellino, si va a votare come si va a lavorare, si va a votare come si va a riempire la propria dichiarazione delle imposte: nella noia più totale oppure ad occhi bassi, detestandosi.
Alcuni sono dichiaratamente i rappresentanti della borghesia, altri pretendono rappresentare i poveri ed i dominati, ma nulla somiglia di più ad un rappresentante della borghesia che un rappresentante dei poveri.
Nessun candidato rappresenterà mai la nostra voglia di non essere rappresentati, nessuno di loro potrà mai rappresentare fedelmente due individui allo stesso tempo. Nessuna elezione potrà mai renderci liberi, renderci le nostre vite. La questione non è votare per chi o per cosa, la questione è perché votare.
Alle prossime elezioni, come a tutte le precedenti, noi ci asterremo ed invitiamo tutti a fare altrettanto, a non partecipare alla propria schiavitù. Però non si tratta solo di astenersi o di disertare le urne, si tratta di bruciarle tutte e di appiccare il fuoco a questo mondo che ci avvilisce e ci degrada, di riappropriarci delle nostre vite, dei nostri corpi e della nostra dignità. E se non basta l’intelligenza, lo si farà con la forza.
Rivoluzione.
Attacchiamo tutto quanto ci rende deboli e ci spossessa delle nostre proprie vite.
Liberiamoci della politica.
Alcuni anarchici.
Γαλλία: Μην ψηφίζετε ποτέ…
Θεωρούμε τους εαυτούς μας ελεύθερους άνδρες και ελεύθερες γυναίκες, ολόκληρους-ες και αδιαίρετους-ες, που δεν μπορούν να μας κάνουν κομματάκια για να μας τακτοποιήσουν στα θεσμικά ντουλαπάκια του κράτους ή στα χρηματοκιβώτια των αφεντικών και των λοιπών ιδιοκτητών. Δεν είναι ωστόσο δύσκολο να αντιληφθούμε ότι κάτι τέτοιο δεν αποτελεί παρά μια ακόμα πλάνη. Είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να ανήκουμε στον εαυτό μας. Κυριευόμαστε από τους κυρίαρχους μέσω του χρήματος και του χρόνου. Ο χρόνος μας είναι τεμαχισμένος σε μικρά κομμάτια σύμφωνα με τις επιθυμίες των πολιτικών, των διαφημιστών, των μπάτσων, των δικαστών, των κοινωνικών «λειτουργών», των αφεντικών, της ιατρικής, των κοινοτήτων και των οικογενειών. Όλοι τους φτάνουν κάποια στιγμή, συνειδητά ή όχι, να μας διχάσουν, να μας στρέψουν τον ένα ενάντια στον άλλο, να μας αντιπροσωπεύσουν δια της βίας, να μας ληστέψουν, να μας στρατολογήσουν, να μας αναλύσουν, να μας απειλήσουν, να μας αγοράσουν ή να μας πουλήσουν, ή, το βασικότερο όλων, να μας κοπανίσουν.
Οι πολιτικοί είναι εκείνοι που μας αγοράζουν στην καλύτερη τιμή για να μας ξαναπουλήσουν σε τιμή ευκαιρίας, εκείνοι που κάνουν τα μάτια μας να υγρανθούν προτού να μας βιάσουν τον διαθέσιμο εγκεφαλικό χρόνο. Προσποιούνται πως αντιπροσωπεύουν τους πόθους μας ενώ μας τους υπαγορεύουν, με το κοινωνικό πιστόλι στον κρόταφο. Με αντάλλαγμα ένα ψηφοδέλτιο, μας υπόσχονται οάσεις εν μέσω των καταιγισμένων υπάρξεών μας, στην έρημο των ψευτό-προσποιητών και της μιζέριας που εποικίζει με αξιοθρήνητο τρόπο τις βαρετές ζωές μας.
Σύντομα μια νέα εκλογική στιγμή, το πανηγύρι των συναρπαγμένων, η απόλυτη ηγεμονία των εμπόρων ιδεολογικών ταπήτων. Μα, ποιος είναι ακόμα τόσο μαλάκας ώστε να πιστεύει ειλικρινά σε όλα αυτά; Ποιος είναι ακόμα αρκετά μαλάκας ώστε να πάει να ψηφίσει με το καρδιοχτύπι που πάνε οι ερωτευμένοι στο πρώτο ραντεβού;
Σχεδόν κανείς. Πάμε να ψηφίσουμε όπως άλλοι πάνε χτυπούν κάρτα. Πάμε να ψηφίσουμε όπως πάμε για δουλειά, πάμε να ψηφίσουμε όπως συμπληρώνουμε τη φορολογική μας δήλωση: μέσα στην πλέον απόλυτη βαρεμάρα ή χαμηλώνοντας τα μάτια και μισώντας τον εαυτό μας.
Ορισμένοι είναι ανοιχτά οι αντιπρόσωποι της αστικής τάξης, κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται πως αντιπροσωπεύουν τους φτωχούς και τους κυριευμένους, αλλά τίποτα δεν μοιάζει περισσότερο με έναν αντιπρόσωπο της αστικής τάξης από έναν αντιπρόσωπο των φτωχών.
Κανείς υποψήφιος δεν θα αντιπροσωπεύσει ποτέ τη δίψα μας να μην αντιπροσωπευόμαστε πια, κανείς ανάμεσά τους δεν θα μπορούσε ποτέ να αντιπροσωπεύσει πιστά δύο άτομα την ίδια στιγμή. Καμία εκλογική ψηφοφορία δεν θα μπορέσει ποτέ να μας απελευθερώσει, να μας επιστρέψει τις ζωές μας. Το ερώτημα δεν είναι για ποιον και για ποιο πράγμα να ψηφίσουμε. Το ερώτημα είναι γιατί να ψηφίσουμε;
Στις επόμενες εκλογές, όπως και σε όλες τις άλλες πριν από αυτές, θα απέχουμε και θα καλέσουμε όλους να κάνουν το ίδιο, να μη συμμετάσχουν στην ίδια την υποδούλωσή τους. Μόνο που αυτό που χρειάζεται δεν είναι μονάχα να απέχουμε ή να εγκαταλείψουμε τις κάλπες. Χρειάζεται να τις κάψουμε και να βάλουμε φωτιά σε αυτόν τον κόσμο που μας ταπεινώνει και που μας υποβαθμίζει, να ξαναπάρουμε τις ζωές μας, τα σώματα και την αξιοπρέπειά μας στα χέρια μας, και, αν η ευφυΐα δεν φανεί αρκετή, η βία θα τα καταφέρει.
Επανάσταση.
Να επιτεθούμε ενάντια σε ότι μας καθιστά αδύναμους και μας στερεί τις ίδιες μας τις ζωές.
Ας απελευθερωθούμε από την πολιτική.
Αναρχικοί