Jeudi 5 juillet – 20h
Un parcours de lutte intransigeant
Presentation de l’autobiographie de Claudio Lavazza
Un compagnon italien viendra présenter ce livre, Pestifera la mia vita. En suivra une discussion.
A la fin des années 70, Claudio Lavazza part, comme tant d’autres jeunes enragés de sa génération, à « l’assaut du ciel », tentative de subvertir radicalement le monde existant. En 1981, on retrouve Claudio par exemple au sein d’un regroupement armé qui s’occupe alors d’attaques contre les matons, d’évasions (deux camarades sortis de Frosinone et quatre autres de Rovigo) mais aussi de vengeances
contre les commerçants assassins de braqueurs.
En clandestinité depuis 1980, il s’envole vers la France en ensuite vers l’Espagne. Son exil ne sera jamais une « fuite », mais bien un choix internationaliste de continuer le combat là où il se trouve et avec les moyens qu’il juge adéquats.
En 1996, Claudio est arrêté à Cordoue avec trois autres anarchistes sur un braquage où meurent deux flics. Il sera condamné à une très longue peine pour le braquage de Cordoue mais aussi pour plusieurs autres expropriations de banques en Espagne et en France.
Incarcéré au régime d’isolement FIES jusqu’en 2006, il participera sans relâche aux luttes à l’intérieur. Aujourd’hui, Il lui reste des dizaines
d’années de taule à accomplir en Espagne, sans compter une condamnation à perpétuité en Italie.
« J’ai réalisé preque tous les rêves que j’avais, et souvent je fais la comparaison entre mon existance et l’ouvrier que j’aurais été si j’étais
resté au village. Comme mes vieux camarades d’école, je serais aujourd’hui certainement marié et avec des enfants, obligé de travailler dix heures par jour pour faire vivre une famille. Crevé après le travail, je resterais là à fixer cette boîte idiote, confortablement assis en pantoufles, pour ensuite m’en aller au lit, mort de fatigue et détruit… Aujourd’hui, je ne serais probablement pas en prison.
Mais même s’il était possible de revenir en arrière, je ne changerais pas d’un milimètre la route que j’ai choisie. Que serait-il advenu de moi
si la lumière de la lutte n’avait pas éclairé mon chemin ? »
Un recueil de textes et de lettres de Claudio Lavazza, traduits en français, est disponible au local.
//
Donderdag 5 juli om 20u
Een compromisloos strijdparcours
Voorstelling van de autobiografie van Claudio Lavazza
door een kameraad uit Italië, daarna discussie.
Aan het einde van de jaren 70 trok Claudio Lavazza zoals zovele woedende jongeren van zijn generatie, erop uit “om de hemel te bestormen”, poging om de bestaande wereld radicaal te subverteren. In 1981 vinden we Claudio bijvoorbeeld terug binnen een gewapende groepering die zich toenertijd bezighield met aanvallen tegen cipiers, ontsnappingen (twee kameraden bevrijd uit Frosinone en vier anderen uit Rovigo), maar ook met wraakacties tegen handelaars die overvallers hadden doodgeschoten.
Vanaf 1980 duikt Claudio onder, hij trekt naar Frankrijk en vervolgens naar Spanje. Zijn ballingschap zal nooit een “vlucht” zijn, maar wel degelijk een internationalistische keuze om de strijd verder te zetten daar waar men zich bevindt en met de middelen die men gepast acht.
In 1996 wordt Claudio aangehouden in Cordoba na een bankoverval waarbij twee flikken sterven. Hij zal veroordeeld worden tot een zeer zware straf voor de overval in Cordoba en meerdere andere bankovervallen in Spanje en Frankrijk.
Claudio zat tot 2006 in het isolatieregime FIES en nam onophoudelijk deel aan de strijden binnen. Vandaag moet hij nog tientallen jaren uitzitten, zonder dan nog te spreken van de veroordeling tot levenslang, bij verstek, in Italië.
“Ik heb bijna alle dromen die ik had verwezenlijkt, ven ik maak vaak de vergelijking tussen mijn bestaan en dat van de arbeider die ik zou geweest zijn mocht ik in mijn dorp gebleven zijn. Zoals mijn oude schoolmakkers zou ik vandaag zeker getrouwd zijn en kinderen hebben. Ik zou verplicht zijn tien uur per dag te werken om mijn familie te onderhouden. Kapot van het werk zou ik ‘s avonds naar die idiote beeldbuis staren, vanuit de zetel met pantoffels aan. Daarna naar bed, doodop en kapot… Dan zou ik vandaag waarschijnlijk niet in de gevangenis zitten.
Maar zelfs als het mogelijk zou zijn om terug te keren op mijn passen, zou ik geen millimeter wijzigen aan de weg die ik gekozen heb. Wat zou er van mij geworden zijn als de strijd mijn pad niet verlicht had?”
Een Franstalige tekstbundel van Claudio is beschikbaar in het lokaal.