Manifesto comparso sui muri di alcune città francesi del giugno 2011
da non-fides
Fuoco a tutte le prigioni!
La prigione… Tutti abbiamo una vaga idea di cosa sia: un reportage visto alla TV, l’ennesimo assassinio da parte dell’amministrazione penitenziaria che leggiamo nella cronaca del giornale, qualche breve indignazione poco impegnativa, ogni tanto… Tutti ne sentiamo parlare, ma facciamo come se non esistesse. Come se decine di migliaia di noi non fossero, ogni giorno, ostaggi dello Stato, soli nelle loro odissee carcerali individuali, isolati da tutti e repressi in silenzio. Eppure siamo in molti ad avere un fratello, un amico, un cugino in prigione, ad andare ai colloqui con una persona cara incarcerata, siamo in molti a finire per trovare tutto ciò banale. Un piccolo soggiorno in galera, dopo tutto, non siamo pochi ad averlo provato, una volta, due volte, tre volte o ancora di più, da vicino o da lontano, direttamente o per procura.
Rinchiudere degli esseri umani in gabbie di qualche metro quadrato per mesi o anni, annichilire ogni loro volontà, spremerli come limoni, distruggerli, impedire loro di amare, perseguitarli, drogarli, picchiarli, giudicarli, ucciderli, trattarli come nessuno oserebbe trattare una merda e sottometterli ad un lavoro forzato; la galera è la barbarie in tutta la sua banalità, è il dominio totale di una manciata di sadici e di piccolo esecutori obbedienti. È l’ultimo soffio di una pallottola che viene a piazzarsi dritta nella nostra testa, mentre tutti guardano altrove, troppo preoccupati per i cazzi propri. È il modo in cui il mondo si vendica della tua anormalità o della concorrenza. È uno dei metodi attraverso i quali questo mondo impone la pace.
La prigione ha almeno un merito, con lei le cose sono chiare: niente chiacchiere, o quasi; una società che ha bisogno della prigione per sopravvivere è una società che ha dichiarato guerra ad una parte di sé stessa. Una società che si insuperbisce di gestire con tanta violenza queste fabbriche di morte è una società che porge il proprio collo alla ghigliottina della rivolta, che giustifica la necessità della propria distruzione. Potranno anche riformare le prigioni da cima a fondo, piastrellare d’oro le celle e metterci il climatizzatore, fare dei manganelli più corti, ma i colpi faranno sempre male allo stesso modo e la prigione resterà lo stesso problema che è da sempre. Quello che conta è l’audacia della libertà, non la vigliaccheria dello status quo della riforma della costrizione.
Una prigione accettabile è una prigione che brucia.
Si parla già di una trentina di morti nelle carceri a partire dall’inizio dell’anno [in Francia, NdT]. Hanno ancora il coraggio di parlarci di suicidi e di incidenti… Hanno ancora il coraggio di insinuare che è cosa anodina impiccarsi in una prigione, che è cosa anodina morire “accidentalmente” sotto i colpi dei secondini o di altri detenuti. Ci parlano di “suicidi” per far credere che non sono l’Amministrazione Penale e lo Stato che uccidono. Ma noi sosteniamo che ogni morte in prigione è un omicidio dell’Amministrazione Penale e dello Stato. Considerare le cose diversamente vuol dire sostenere che le condizioni di vita fuori e dentro sono le stesse. È sostenere che la prigione non esiste. Eppure il dentro e il fuori si differenziano solo per il loro grado di intensità. La prigione non è altro che il riflesso esagerato di questa società che si guarda in uno specchio che ingrandisce.
In prigione, tutto è peggio che fuori, eppure tutto è talmente uguale a fuori…
La stessa merda, gli stessi meccanismi autoritari, la stessa dominazione, la stessa violenza inerente alla pace sociale, la stessa schedatura, gli stessi rapporti schifosi fra le persone, che essi siano economici o sociali.
È difficile parlare serenamente della prigione. È difficile non scivolare nell’atmosfera appiccicosa che essa sparge intorno alle nostre vite. Ma non sono le lacrime che la faranno finita con il carcere, al contrario le lacrime servono solo per affogarci. L’indignazione non ha mai fatto cadere un solo muro e non la faremo mai finita con la prigione attraverso il Diritto o la Legge, perché è con le loro pietre che essa è costruita.
In questa società che ha bisogno di rinchiudere: prigioni, psichiatria, centri per clandestini, fermo di polizia, collegi, scuole, case di riposo, campi umanitari, fabbriche, ospedali, centri educativi, istituti di reinserimento scolastico, palazzoni… In questa società in cui alcuni fanno la scelta di diventare secondini, giudici o sbirri, la nostra scelta è chiara: fuoco a tutte le prigioni. Fuoco allo Stato.
Le prigioni devono essere distrutte una per una, pietra per pietra, secondino per secondino, giudice per giudice.
Distruggiamo le prigioni, distruggiamo la società, perché una società che ha bisogno di rinchiudere ed umiliare è essa stessa una prigione.
Distruggiamo le prigioni con rabbia e gioia.
http://non-fides.fr/?Fuoco-a-tutte-le-prigioni
Feu à toutes les prisons !
La prison… On en a tous vaguement une idée, un reportage à la TV, un énième assassinat de l’administration pénitentiaire à la rubrique faits divers des journaux du jour, de brèves indignations à peu de frais par-ci par-là. On en entend tous parler, et on fait comme si cela n’existait pas. Comme si chaque jour des dizaines de milliers d’entre-nous n’étaient pas les otages de l’État, seuls dans leurs périples carcéraux individuels, isolés de tous et réprimés en silence. Pourtant nous sommes tant à avoir un frère, une amie, un cousin en taule, à visiter un proche incarcéré au parloir, nous sommes tant à finir par trouver cela banal. Un petit séjour en taule, après tout, on est pas mal à y avoir gouté, une fois, deux fois, trois fois ou plus, de près ou de loin, dans les faits ou par procuration.
Enfermer des êtres humains dans des cages de quelques mètres carrés pendant des mois ou des années, annihiler toute volonté en eux, les presser comme des citrons, les briser, les empêcher d’aimer, les harceler, les droguer, les frapper, les juger, les tuer, les traiter comme personne n’ose traiter de la merde et les soumettre à un travail de forçat ; la taule, c’est la barbarie dans toute sa banalité, c’est le règne total d’une poignée de sadiques et de petits exécutants obéissants. C’est le dernier souffle d’une balle qui vient se loger droit dans notre tête pendant que tout le monde regarde ailleurs, trop préoccupé par sa propre misère. C’est la manière par laquelle ce monde se venge contre ton anormalité ou contre la concurrence. C’est une des manières par lesquelles ce monde force la paix.
La prison a au moins un mérite, avec elle les choses sont claires : pas de bla-bla ou presque, une société qui a besoin de prisons pour se maintenir est une société qui a déclaré la guerre à une partie d’elle-même. Une société qui s’enorgueillit de gérer avec tant de violence ces usines de mort est une société qui offre son cou à la guillotine de la révolte, qui justifie la nécessité de sa destruction. Ils auront beau réformer les prisons en long et en large, plaquer les cellules d’or, les climatiser ou raccourcir la taille des matraques, les coups feront toujours aussi mal et la prison restera le même problème qu’elle aura toujours été. C’est l’audace de la liberté qui importe, pas la lâcheté du statu quo de l’aménagement de la contrainte.
Une prison acceptable est une prison qui brûle.
On parle déjà d’une trentaine de morts en détention depuis le début de l’année. On ose encore nous parler de suicides et d’accidents… On ose insinuer qu’il est anodin de se pendre dans une prison, qu’il est anodin de mourir « accidentellement » sous les coups des matons ou d’autres détenus. On nous parle de « suicides » pour faire croire que ce n’est pas l’Administration Pénitentiaire et l’État qui tuent. Mais nous affirmons que chaque mort en prison est un assassinat de l’Administration Pénitentiaire et de l’État. Considérer les choses autrement, c’est affirmer que les conditions de vie du dehors et du dedans sont les mêmes. C’est affirmer que la prison n’existe pas. Et pourtant le dedans et le dehors ne se différencient que par leur degré d’intensité. La prison n’est rien d’autre que le reflet exagéré de cette société qui se regarde dans un miroir grossissant.
Tout est pire que dehors en prison, et pourtant, tout est tellement pareil que dehors…
La même merde, les mêmes mécanismes autoritaires, la même domination, la même violence inhérente à la paix sociale, le même fichage, les mêmes rapports dégueulasses entre les gens, qu’ils soient économiques ou sociaux.
Il est si difficile de parler sereinement de la prison. Il est si difficile de ne pas se laisser plomber par l’atmosphère poisseuse qu’elle disperse autour de nos vies. Mais ce ne sont pas des larmes qui en viendront à bout, au contraire, on ne peut que se noyer avec des larmes. L’indignation, elle, n’a jamais fait tomber un seul mur, et l’on ne viendra jamais à bout de la prison par le biais du Droit ou de la Loi, puisque c’est de leurs pierres qu’elle est construite.
Dans cette société qui a besoin d’enfermer : prisons, psychiatrie, centres de rétention, gardes-à-vue, internats, écoles, maisons de retraite, camps humanitaires, usines, hôpitaux, centres éducatifs fermés, barres d’immeubles, établissements de réinsertion scolaire etc. Dans cette société où certains font le choix de devenir mâtons, juges ou flics, notre choix est clair : Feu à toutes les prisons. Feu à l’Etat.
Les prisons doivent être détruites une par une, pierre par pierre, maton par maton, juge par juge.
Détruisons les prisons en détruisant la société, parce qu’une société qui a besoin d’enfermer et d’humilier est elle-même une prison.
Détruisons les prisons avec rage et joie.
[Affiche trouvée sur les murs de plusieurs villes, juin 2011]
http://non-fides.fr/?Affiche-Feu-a-toutes-les-prisons
Φωτιά σε όλες τις φυλακές!
Αφίσα στους τοίχους γαλλικών πόλεων, Ιούνης 2011
Η φυλακή… Όλοι έχουμε μια αμυδρή ιδέα περί τίνος πρόκειται· ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση, η νιοστή δολοφονία της διοίκησης των φυλακών στη στήλη «Διάφορα Γεγονότα» των πρωινών εφημερίδων, σύντομες κι ανέξοδες στιγμές αγανάκτησης από ‘δώ κι από ‘κεί. Όλοι μιλάμε γι’ αυτήν, αλλά κάνουμε σαν να μην υπάρχει. Σαν να μη βρίσκονται καθημερινά, δεκάδες χιλιάδες από εμάς, όμηροι του κράτους, μόνοι, στο προσωπικό τους ταξίδι μέσα στον κόσμο των φυλακών, αποκομμένοι απ’ όλους και υφιστάμενοι την καταστολή πίσω από ένα πέπλο σιωπής.
Παρ’ όλα αυτά, πολλοί από εμάς έχουμε έναν αδερφό, μια φίλη, έναν ξάδερφο στη φυλακή ή επισκεπτόμαστε έναν κοντινό μας άνθρωπο εντός των τειχών, και πολλοί καταλήγουμε να το βρίσκουμε συνηθισμένο. Σε τελευταία ανάλυση, αρκετοί έχουμε γευτεί πώς είναι μια μικρή διαμονή στη φυλακή, μία, δύο, τρεις ή και περισσότερες φορές, από κοντά ή μακριά, εντός ή πλησίον των γεγονότων.
Να φυλακίζεις άλλα ανθρώπινα όντα, μέσα σε κλουβιά λίγων τετραγωνικών, για μήνες ή και χρόνια, να εκμηδενίζεις κάθε θέληση μέσα τους, να τους στύβεις σαν τα λεμόνια, να τους συνθλίβεις, να τους στερείς την αγάπη, να τους παρενοχλείς, να τους ναρκώνεις, να τους χτυπάς, να τους δικάζεις, να τους σκοτώνεις, να τους αντιμετωπίζεις σαν να είναι χειρότεροι κι από σκουπίδια και να τους επιβάλλεις να εργάζονται σαν κατάδικοι σε κάτεργο· η φυλακή είναι η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο, είναι η ολοκληρωτική βασιλεία μιας χούφτας σαδιστών και μικρών υπάκουων εκτελεστών εντολών. Είναι η τελευταία ανάσα μιας σφαίρας που έρχεται ολόισια να φυτευτεί στο κεφάλι ενώ όλοι κοιτάζουν αλλού, απορροφημένοι ολότελα απ’ τη δική τους μιζέρια. Είναι το μέσο με το οποίο αυτός ο κόσμος εκδικείται ενάντια στην ανισορροπία του ή στον ανταγωνισμό. Είναι ένας απ’ τους τρόπους με τους οποίους αυτός ο κόσμος επιβάλλει την ειρήνη.
Πρέπει τουλάχιστον ν’ αναγνωρίσουμε ότι, όσον αφορά τη φυλακή, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: όχι «μπλα μπλα» ή «ναι, αλλά…»˙ μια κοινωνία που χρειάζεται τις φυλακές για να επιβιώσει είναι μια κοινωνία που έχει κηρύξει τον πόλεμο σ’ ένα κομμάτι της. Μια κοινωνία που περηφανεύεται ότι διαχειρίζεται τόσο βίαια αυτά τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι μια κοινωνία που βάζει το κεφάλι της στη λαιμητόμο της επανάστασης, που δικαιολογεί την αναγκαιότητα της καταστροφής της. Κι αν ακόμα «αναπλάσουν» την εικόνα των φυλακών, φτιάξουν κτήρια μεγάλα και «άνετα», καλύψουν τα κελιά με χρυσό, βάλουν αυτόματο κλιματισμό ή μειώσουν το μήκος των γκλομπ, τα χτυπήματα θα προξενούν τον ίδιο πόνο κι η φυλακή θα παραμένει το ίδιο πρόβλημα που ήταν πάντα. Σημασία έχει η τόλμη της ελευθερίας και όχι η δειλία ενός καθεστώτος διαρρύθμισης του εξαναγκασμού.
Αποδεκτή φυλακή είναι μόνο εκείνη που τυλίγεται στις φλόγες!
Μιλούν ήδη για περίπου 30 θανάτους κρατουμένων, απ’ την αρχή της χρονιάς. Τολμούν ακόμα να μας μιλούν γι’ αυτοκτονίες κι ατυχήματα. Τολμούν να υπαινίσσονται ότι είναι ανώδυνο να κρεμαστείς μέσα σε μια φυλακή, είναι ανώδυνο να πεθάνεις «τυχαία» απ’ τα χτυπήματα των δεσμοφυλάκων ή συγκρατουμένων. Μας μιλούν για «αυτοκτονίες» προσπαθώντας να μας πείσουν ότι δεν είναι η διοίκηση των φυλακών και το κράτος που σκοτώνουν. Αλλά για εμάς είναι ξεκάθαρο ότι κάθε θάνατος στη φυλακή είναι μια δολοφονία εκ μέρους τους. Κι ο κόσμος μέσα και έξω από τη φυλακή διαφέρει μόνο ως προς το βαθμό έντασης κι όξυνσης των καταστάσεων. Η φυλακή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εκτυφλωτική αντανάκλαση της κοινωνίας μέσα από μεγεθυντικό φακό.
Όλα είναι χειρότερα μέσα στη φυλακή απ’ ό,τι έξω, κι όμως όλα είναι εντελώς ίδια…
Τα ίδια σκατά, οι ίδιοι εξουσιαστικοί μηχανισμοί, η ίδια τάση για κυριαρχία, η ίδια βία συνυφασμένη με την κοινωνική ειρήνη, το ίδιο φακέλωμα, οι ίδιες σιχαμένες σχέσεις κι οι ίδιοι συσχετισμοί ανάμεσα στους ανθρώπους, είτε οικονομικοί είτε κοινωνικοί.
Είναι τόσο δύσκολο να μιλήσει κανείς ψύχραιμα για τη φυλακή, παραμένοντας ανεπηρέαστος απ’ τη σιχαμένη ατμόσφαιρα που διαχέει γύρω απ’ τις ζωές μας. Όμως, τα δάκρυα δεν οδηγούν πουθενά, ούτε και θα πετύχουμε κάτι με αυτά· τα δάκρυα μονάχα να μας πνίξουν μπορούν. Η αγανάκτηση ποτέ δεν γκρέμισε κανέναν τοίχο, και δε θα κατανικήσουμε ποτέ τη φυλακή με το Δίκαιο και το Νόμο, αφού είναι κτισμένη απ’ τις δικές τους πέτρες.
Μέσα σ’ αυτή την κοινωνία που έχει ανάγκη να φυλακίζει: φυλακές, ψυχιατρεία, κέντρα κράτησης, σχολεία, οίκοι ευγηρίας, ανθρωπιστικοί καταυλισμοί, εργοστάσια, νοσοκομεία, αναμορφωτήρια, σειρές διαμερισμάτων, ιδρύματα σχολικής επανένταξης, προφυλακίσεις κ.τ.λ. Σ’ αυτή την κοινωνία όπου κάποιοι επιλέγουν να γίνουν δεσμοφύλακες, δικαστές ή μπάτσοι, η επιλογή μας είναι ξεκάθαρη: Φωτιά σ’ όλες τις φυλακές. Φωτιά στο κράτος.
Οι φυλακές πρέπει να καταστραφούν μία προς μία, να γκρεμιστούν πέτρα προς πέτρα· να κυνηγήσουμε κάθε δεσμοφύλακα και δικαστή, έναν προς έναν.
Ας καταστρέψουμε τις φυλακές καταστρέφοντας την κοινωνία Γιατί μια κοινωνία που φυλακίζει και ταπεινώνει είναι η ίδια φυλακή Ας καταστρέψουμε τις φυλακές με λύσσα και χαρά
(Αφίσα στους τοίχους γαλλικών πόλεων, Ιούνης 2011)